Sensiz kalmayı kaldıramıyor yüreğim. Kısa ayrılıklar bile kederimi
attırıyor,hüzün dolu geceler yaşatıyor bana. Seninle birlikte olmanın tadını
almışım bir kere, bundan vazgeçemiyorum. Alışkanlık değil bu.
Her alışkanlık terk edilebilir bir gün..
Oysa sen benim yaşam kaynağımsın. İnsan hayatından vazgeçebilir mi?
Özlüyorum seni, özlemim büyüdükçe büyüyor içimde, durduramıyorum.
Kavuşacağımız anı bekleyerek geçiyor zamanım. Hiç birşey zevk vermiyor
bana sen yokken. Sıçrayarak uyanıyorum geceleri, yanıma bakıyorum,
yoksun. Tekrar gözlerimi kapatıyorum, dönüp duruyorum sabaha kadar.
Sensizken her güne yorgun uyanıyorum. Tadım yok işte anla..
Oysa yanımdayken sen, günün tüm yorgunluğunu unutuyorum.
Sohbetlerimizin keyfi, dokunmalarının sihri, yaşanan tüm olumsuzluklarını
silip götürüyor. Huzurla dalıyorum uykuya, seninle yaşıyorum rüyalarımda
ve seninle uyanıyorum her yeni sabaha. Sevgilim olduğunu varolduğunu
bilmek bile yetiyor bana.
Döneceksin biliyorum da, dayanamıyorum ne yapayım. Zamanı seninle,
sadece seninle geçirmek varken, aşkımızı büyütmek, tutkuyla yaşamak
varken çok zor geliyor insana. Keşke diyorum şimdi olsa, şimdi olsa
yanımda. İki kadeh şarap içsek o gülse ben ona baksam.
Sonra güzelliğinden bahsetsem, şımartsam onu. Boğazın kıyısında
yürüsek birlikte, yağmur üzerimize yağsa, ıslansak iliklerimize kadar, sarılsak biribirimize, ısınsak tenimizin ateşiyle.. Ama YOKSUN İŞTE!
Bu gece sevgilim, bir fırsatını bul ve üzerinde şehir ışıklarının dans
ettiği denize bak. Çünkü ben ne zaman sensiz kalsam, denize
bırakıyorum yüreğimi, sana ulaşması için. Çünkü seninleyken atıyor
yüreğim. Haydi sevgilim gel, yüreğimi de al öyle gel...
Ne olur.....
Çarş. Mayıs 23, 2007 9:44 pm